Er zijn van die series die in stilte cultstatus veroveren. Geen mega-campagnes, geen hysterische fanbases, maar een trouwe schare kijkers die met een brede grijns telkens terugkeert naar de wereld die ze kennen en adoreren. Eastbound & Down is exact zo’n reeks. Een verborgen parel in het landschap van Amerikaanse comedy, rauw en hilarisch tegelijk, zonder ooit écht in het gareel te lopen. Het is een serie die je niet bekijkt met een kop thee, maar met een blik bier en je voeten op tafel. Al mag dat theetje uiteraard ook gewoon, zolang je maar klaar bent voor grofgebekte, groezelige genialiteit.
De premisse: een gevallen sportheld en zijn lange, pijnlijke terugtocht
Het uitgangspunt van Eastbound & Down is even simpel als briljant. Kenny Powers, een voormalige honkbalster, is aan lager wal geraakt. Na een korte carrière vol bravoure, gesjoemel en foute uitspraken, vindt hij zichzelf terug als leraar lichamelijke opvoeding op een middelbare school. Van miljoenencontracten en stadiongejuich naar het fluiten bij turnles. En Kenny? Die weigert zijn imago bij te stellen. In zijn hoofd is hij nog steeds de man, de mythe, de legende.
Die botsing tussen zelfbeeld en realiteit is de motor van de reeks. Powers is een wandelende paradox: charmant én ronduit walgelijk, dom én briljant in zijn absurdisme. Zijn ego past amper in een sporthal, maar net daardoor wordt hij onweerstaanbaar grappig. De kijker krijgt een inkijk in het leven van een man die geen millimeter wil toegeven, zelfs niet als de wereld hem luidkeels negeert.
Het knappe is dat deze premisse zich blijft ontwikkelen. In plaats van eindeloos dezelfde grap te herhalen (iets waar veel komedies snel in vervallen), groeit het personage wel degelijk. Al is “groeien” bij Kenny Powers eerder een soort wilde mutatie, dan een klassieke evolutie. Elke aflevering bevat een nieuwe val, een nieuwe schijnbeweging, een nieuw plan dat ongetwijfeld ontspoort.
Waarom deze reeks je aandacht verdient
Je zou kunnen zeggen dat Eastbound & Down vooral leuk is om zijn grove humor en de briljante timing van Danny McBride, die Kenny Powers tot leven brengt met een flair waar weinig acteurs aan kunnen tippen. Maar dat doet de reeks eigenlijk tekort. Wat deze show echt bijzonder maakt, is hoe hij tragiek vermengt met comedy. De humor is absurd en bij momenten grenzend aan het vulgaire, maar daaronder sluimert altijd een vorm van verdriet. Kenny is niet alleen een karikatuur. Hij is een man die zijn plek in de wereld is kwijtgeraakt en die met hand en tand weigert toe te geven dat zijn hoogdagen voorbij zijn.
De reeks houdt de kijker een spiegel voor. Iedereen kent wel iemand die vasthoudt aan het verleden, aan een illusie, aan grootheidswaanzin die niet meer strookt met de werkelijkheid. Bij Kenny wordt dat natuurlijk tot het extreme gedreven, maar het fundament is verrassend herkenbaar. En dat maakt het des te grappiger. Want lachen om Kenny is ook een beetje lachen om jezelf. Of toch om die versie van jezelf die denkt: “ik zou het beter doen dan hij.” Spoiler: waarschijnlijk niet.
Bovendien is er de cinematografische kwaliteit. Ondanks het luchtige karakter is de serie visueel verrassend verzorgd. De Southern sfeer, met zijn stoffige suburbia’s en goedkope motels, wordt smaakvol neergezet. De muziekkeuze is vaak gedurfd en spot-on. De montage zit strak, met gevoel voor ritme en ironie. Alles lijkt nonchalant, maar niets is willekeurig.
Is de humor niet te grof of te Amerikaans?
Dat is een terechte bedenking. De humor in Eastbound & Down is rauw. Geen brave sitcom met een lachband, maar een rollercoaster vol grove uitspraken, seksueel geladen situaties en politisch incorrect gedrag. Maar het is niet gratuit. Het past bij het personage, bij de setting, bij het statement dat de reeks maakt. Kenny Powers is een man van een andere tijd, een product van sportcultuur en ego-gedreven populariteit. Het feit dat hij zó naast de norm leeft, is net wat hem interessant maakt.
Natuurlijk zijn er momenten waarop je fronst. Maar dat is ook wat de reeks zo krachtig maakt. Ze durft. Ze riskeert. En eerlijk? Het loont. Want onder die laag van schuttingtaal en ongefilterde opwellingen zit een scherpe satire verborgen. Over sporthelden, mannelijkheid, succes, mislukking, roem en het onvermogen om volwassen te worden. Het is humor met tanden, niet met een knipoog, maar met een grijns.
Wat betreft de “Amerikaanse stijl”: ja, het speelt zich af in de VS, met typische sportreferenties, accentjes en culturele knipoogjes. Maar de thematiek is universeel. Het falen. Het onvermogen om los te laten. De droom die overgaat in een nachtmerrie, maar waar je halsstarrig aan blijft vasthouden. Elk land kent zijn Kenny Powers. Elke generatie heeft haar gevallen helden.
Hoeveel seizoenen en wat mag je verwachten?
Eastbound & Down telt vier seizoenen, goed voor 29 afleveringen. Geen eindeloos uitgemolken saga dus, maar een strakke vertelling die weet wanneer ze moet stoppen. En dat is een verademing. Elk seizoen brengt Kenny in een nieuwe context: als leraar, als expat in Mexico, als familiefiguur, als televisiegezicht. Telkens opnieuw is het een botsing tussen wie hij denkt te zijn en de harde realiteit. Maar telkens opnieuw blijft hij overeind – al is het strompelend, met een neusbloeding en een plakkaat haarlak in zijn hand.
De nevenpersonages maken het plaatje compleet. Er is Stevie Janowski, zijn trouwe – en licht verontrustende – assistent. April, zijn ex-vriendin die vaak heen en weer geslingerd wordt tussen afkeer en affectie. En dan zijn er nog de lokale figuren, sportmakelaars, familieleden, rivalen en verdwaalde idioten die elk op hun manier de chaos verder aanwakkeren.
Wie houdt van tragikomische verhalen, waarbij je jezelf betrapt op een lach terwijl je ook een beetje medelijden voelt, zit hier goed. En net dat maakt deze reeks – ondanks zijn lompe uiterlijk – bijzonder gelaagd.
Wanneer en hoe kijk je best naar Eastbound & Down?
Niet elke serie leent zich tot binge watching, maar Eastbound & Down doet dat wel. Niet omdat je per se moet weten hoe het afloopt, maar omdat je na elke aflevering snakt naar de volgende onzin die Kenny Powers zal uitkramen. Het is een beetje zoals kijken naar een auto-ongeluk in slow motion, terwijl je weet dat je niet zou mogen kijken… maar toch blijft kijken.
Ideaal om te kijken op een luie zaterdagavond, met vrienden die even veel houden van zwarte humor als jij. Of gewoon in je eentje, als je nood hebt aan een reeks die de pretentie overboord gooit en kiest voor rauwe, ongefilterde entertainment. En wie weet, misschien herken je jezelf wel een beetje in Kenny. Hopelijk niet te veel.
Wat mij betreft is Eastbound & Down een serie die je ofwel verafschuwt, ofwel voor altijd omarmt. En als je het kamp van de Powers-aanhangers vervoegt, zal je merken dat je plots quotes begint te gebruiken die je beter niet op het werk laat vallen. Maar ach – dat hoort erbij.
